ENTROIDO
Este ano, atípico onde o haxa, non permite as tradicionais celebracións destas festas tan nosas. É por iso, que queremos comezar a edición deste blog, lembrado o Entroido nas terras de Cotobade, neste caso.
Escollemos de entre todos os aspectos que compoñen estas
datas: comida, disfraces, postres,... un artiluxio, un instrumento, pola
singularidade que nos parece que ten.
E ninguén mellor para explicalo
que Don Antonio Fraguas. Aquí reproducimos o artigo da Serie Alicerces
editada polo Museo do Pobo Galego e patrocinada pola Dirección Xeral do
Patrimonio Histórico e Documental en 1994
"CICHOTOS
Denomínase cichoto ou cichote a xiringa feita cunha cana. Para construíla córtase entre dous nos e pola parte superior a eles, para que así quede por un lado pechado e polo outro aberto. A parte pechada fúrase coidadosamente cunha punta, deixandoa a modo de coador para que poida entrar e sair un líquido. O émbolo faise cun anaco de carballo, aplicándolle no seu extremo un pouco de estopa, de maneira que quede axustado ó oco da cana , permitindo sen dificultade o desprazamento no interior, para que poida encherse de auga a vontade.
O cichoto utilizano os pícaros e aínda os rapazotes. A festa tiña lufar o domingo de sesaxésima, á saída da misa, e soamente ese día e durante o tempo que pasan polos camiños próximos á igrexa as mozas da parroquia. Unha vez que pasaron as mozas, é frecuente que continúe entre os rapaces unha verdadeira batalla de xiringazos e molladelas, que dura tanto como duren os cichotos.
Para levar a cabo a misión de mollar á xente, sitúanse nos lugares máis estratéxicos, que naturalmente, teñen auga, como pozos e presas, ou onde a levaron en caldeiros, como o campanario da igrexa.
A parroquia que conservou durante mais tempo o costume dos chichotos e onde se facía con maior entusiasmo era na de Loureiro, acaso pola circunstancia de pasar próximo á igrexa un copioso caudal de auga, que permitía o pesado xogo, do que non sempre saían ben parados, pois máis dunha vez recibían os bos tiróns de orellas e algunha que outra malleira familiar; pero nada sentian tanto como perder o chichoto. A ameaza para que non descargase o ballón era: Se che vou aí, métoche o cichoto debaixo dos pés, que cho rompo. Por veces era unha ameaza un pouo máis subida de ton, que puña no mesmo plano cichoto e propietario."
Esta reproducción foi realizada por Carlos Romero Capa de Borela
Animamosvos a comentar se vos gustou a entrada, e se intentades reproducir un cichoto
Ningún comentario:
Publicar un comentario